ที่รวบรวมความคิดส่วนตัวของผมในเรื่องต่างๆ อย่างตรงไปตรงมา อาจจะแรงไปบ้าง แต่ทั้งหมดนี้ก็เป็นไปเพราะต้องการเห็นการพัฒนาในเรื่องต่างๆ เพื่อแก้ไขสิ่งที่บกพร่อง แน่นอนครับต้องเป็นไปเพื่อการพัฒนาระดับสติปัญญาของมนุษย์
เป็นภาพยนตร์อนิเมชั่น เรื่องแรกและเรื่องเดียวจากญี่ปุ่นที่เข้ามาฉายในโรงภาพยนตร์บ้านเราสิบกว่าปีมาแล้ว ผมได้มีโอกาสดูในโรงทำให้ประทับใจอย่างยิ่ง ไม่ว่าจะเป็นเนื้อเรื่อง การสร้าง จนคิดไปว่าในอนาคต นักแสดงไร้คุณภาพจะถูกแทนที่ด้วยตัวการ์ตูนอย่างแน่นอน ขณะที่ฝั่งอเมริกาขณะนั้นยังทำหนังการ์ตูนเกี่ยวกับไดโนเสาร์เดินทางอยู่เลย ญี่ปุ่นไปในโลกอนาคตแล้ว ทำให้เห็นความแตกต่างในหลักคิด การสร้างสรรงานอย่างชัดเจน
จัดเป็นปีที่ 2 แล้วครับงานนี้ ผมเคยเขียนถึงงานเมื่อปีที่แล้วไปบ้าง ปีนี้ได้ไปสัมผัสงานด้วยตัวเอง เนื่องจากมีนักดนตรีในดวงใจของผมมาร่วมแสดงด้วย จะเป็นใครไปไม่ได้ เขาคือซาดาโอะ วาตานาเบ้ (Sadao Watanabe) นักแซกโซโฟนต้นแบบของผมนั่นเอง
ผมได้ฟังอัลบั้มใหม่ Marbles ของ Marillion วง Progressive Rock จากเกาะอังกฤษมาได้ระยะหนึ่งแล้ว พวกเขายังสามารถแสดงพลัง ผ่านบทเพลงของเขาได้อย่างหนักแน่นเหมือนเดิม
มาสะดุดที่เพลงนี้ที่ฟังง่ายที่สุดจึงอยากแปลมารวบรวมไว้ที่นี่ด้วย
ผมมีหลักประจำใจอยู่อย่างหนึ่งว่าจะพยายามชักชวน ให้เพื่อนของผมนั้นเลิกบุหรี่ให้ได้ นั่นไม่ใช่เพราะผมไม่สูบบุหรี่แล้วรำคาญควันของมัน เวลาที่เพื่อนของผมสูบหรอก เพราะคนสูบก็จะพยายามปล่อยควันไปทางอื่น และผมก็พยายามไม่สูดเข้าไป เป็น Win/Win Strategy ที่เกิดขึ้นเองโดยอัตโนมัติ
กระแส go Inter ในปัจจุบัน เป็นที่สนใจของส่วนต่างๆ ของสังคมอย่างมาก ผมเองก็สงสัยว่าคำจำกัดความของคำๆ นี้จริงแล้วเป็นอย่างไร หรือเพียงแค่ได้ไปปรากฏตัวในต่างประเทศเท่านั้นก็คุยได้แล้วว่า go Inter
ถ้าจำกัดวงอยู่เพลงแต่วงการเพลง จะมีใครในสมัยนี้จะรู้ว่ามีนักร้องที่ไม่มีใครรู้จักมาก่อน เมื่อ 20 ปีที่แล้วได้ทำงานร่วมกับมือระดับพระกาฬในค่ายเพลงระดับยักษ์ใหญ่ โดยพากันไปถึงฮอลลี่วู้ดโน่น
ผมได้อ่านเรื่องนี้จากนาย tum จาก Freemac dot NET (tum@filmily.com) ครั้งยังเรียนมัธยมต้นด้วยกัน ผมรู้สึกประทับใจมากจึงขอเนื้อเรื่องไว้ นึกขึ้นได้ว่ายังเก็บไว้ในเครื่อง mac ของผมจึงอยากนำมารวบรวมไว้ที่นี่เสียด้วยกัน
วันนี้ (๑๑ กุมภาพันธ์) ผมได้รีบร้อนออกจากบ้านเพื่อไปให้ทันชมหนังไทยเรื่อง “โหมโรง” ให้ทันรอบ ๑๑ โมงเช้าที่โรงแถวปิ่นเกล้าใกล้บ้านผม และผมก็ได้รับอรรถรสของดนตรีไทยอย่างที่ไม่เคยรู้สึกมาก่อนในชีวิต ทั้งที่เป็นนักฟังเพลงประเภทจริงจัง (serious music lover) มากว่า ๒๐ ปี นั่นเป็นเพราะไม่เคยมีสื่อใดที่ทำให้ผมซาบซึ้งใจกับมันได้มาก เมื่อเทียบกับเพลงสตริงทั้งไทยและเทศที่มีอยู่ดาษดื่น
ในฐานะที่เป็นคอหนังกับเขาเหมือนกัน การดูหนังสักเรื่องเหมือนไปจับผิดผู้คณะผู้สร้างหนังเรื่องนั้น เพราะหนังที่ดีที่สุดในโลกยังไม่มีใครสร้าง แต่ถ้าไม่รักกันจริงผมคงไม่พูดถึงให้เสียเวลาแน่ครับ
เช้าวันอังคารที่ผ่านมา (10 กุมภาพันธ์) ขณะที่ผมกำลังท่องโลกไซเบอร์อยู่นั้น เสียงเพลง Jazz ก็ลอยมากระทบโสตประสาทที่คลั่งไคล้เพลงแนวนี้